Metoda W. Sherborne

Metoda Ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne

Nazwa „Ruch rozwijający” wyraża główną ideę metody, tj. posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju.

Charakterystyczną cechą metody jest rozwijanie przez ruch świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego, świadomości przestrzeni i działania w niej oraz dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi kontaktu.

Celem metody jest wspomaganie prawidłowego rozwoju dziecka i korekcja jego zaburzeń. Proponowany terapeutyczny system ćwiczeń wywodzi się z okresu wczesnego dzieciństwa, tzw. baraszkowania, które zawiera w sobie element bliskości fizycznej i emocjonalnej. Metoda W. Sherborne zalecana jest dzieciom o zaburzonym schemacie ciała. W proponowanych ćwiczeniach dochodzi do integracji własnego ciała i jego poznania (ważne tu jest wyczucie centralnej części ciała tj. brzucha i tułowia). Ćwiczenia dają poczucie bezpieczeństwa oraz zaufania do siebie i do innych. Wykonywane w grupie, budują więzi grupowe i interpersonalne.

Wykorzystywanie metody

Metodę stosuje się w Polsce w pracy z grupami dzieci z:

• niepełnosprawnością intelektualną,
• autyzmem,
• mózgowym porażeniem dziecięcym,
• zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania,
• osobami głuchymi i niewidomymi.

Bywa wykorzystywana jako wstępny etap do innych zajęć terapeutycznych, np. dla dzieci mających trudności w czytaniu i pisaniu lub jako część programu terapii psychologiczno - logopedycznej dzieci jąkających się lub psychoterapii dzieci nerwicowych.

Organizacja ćwiczeń i grup zajęciowych

Metodę można stosować indywidualnie lub grupowo (6-14 osób, wiek nieograniczony).. Preferowane są jednak zajęcia zespołowe, gdyż zapewniają one lepszy kontakt z innymi uczestnikami.
Godzinne spotkania powinny odbywać się systematycznie, minimum raz w tygodniu. Początkowo zajęcia w zależności od samopoczucia i możliwości dzieci mogą być krótsze (20-30 minut).

Organizując ćwiczenia należy zapewnić odpowiednie warunki lokalowe: przestrzeń, podłoże (najlepiej parkiet), świeże powietrze. Najlepszym przyrządem dydaktycznym dla dziecka jest ciało drugiej osoby. Czasami potrzebne są materace lub koce. Ćwiczyć należy boso, bo zapewnia to najlepszy kontakt z podłogą. Prowadzeniem grupy powinny zajmować się 2 osoby (przeszkoleni terapeuci).